Tappensches Familienbuch (1889)/093: Unterschied zwischen den Versionen
Keine Bearbeitungszusammenfassung |
Keine Bearbeitungszusammenfassung |
||
| (Eine dazwischenliegende Version desselben Benutzers wird nicht angezeigt) | |||
| Zeile 1: | Zeile 1: | ||
<noinclude>{{Tappensches Familienbuch (1889)|092|98|094| | <noinclude>{{Tappensches Familienbuch (1889)|092|98|094|unkorrigiert}}</noinclude> | ||
commune quasi oraculum. | ''commune quasi oraculum. Talem quippe se praestitit ubique, qui nemini nocere, omnibus prodesse, et de singulis consilio et opera optime mereri cuperet. Profecto incredibilem, quae in ipso erat, morum suavitatem, et insignem prudentiam, qua non minus quam doctrina praestabat, civitati huic in arduis et periculosissimis belli temporibus toties profuisse, quoties hostiles exercitus vicinos agros depopulantes oppido huic direptiones et incendia minitabantur, nobiscum fatebuntur, quotquot inter cives grati praeteritorum officiorum memoriam non prorsus deposuerunt. Verum plura sunt, quae non Julia solum nostra, sed, si verum fateri velit, universa haec civitas in desideratissimo Doctore Tappio amisit, quam ut iustum eorum catalogum hic vobis exhibere queamus. Eminebat inter eximias dotes singularis animi candor, quem, quotquot nostrum pluribus annis familiariter cum ipso versari propius et interuis virum norerunt, unanimiter laudant et venerantur, Rara haec est, eoque magis in Sene nostro veneranda virtus, hoc potissimum aevo, quo maxima pars mortalium sub persona civilis prudentiae frontem aperit, mentem tegit, non absimilis vitro, quod margaritarum splendorem non raro exactissime imitatur. Tali animo noster Collega non erat, atque exinde, cum plures mali esse soleant, hominum iras et odia non infrequenter experiebatur, quae tamen omnia masculo, cordato et gravi pectore contemnere, et solo contemtu pessimos seculi mores vindicare solebat.'' | ||
{{NE}}''Sed ad lectulum properamus, in quo decretoriam horam expectavit. Inter plurimas, quibus benignum Numen ipsum cumulaverat, felicitatis partes potissimam reputabat, quod corporis valetudinem firmam, integram, nec ullo unquam vel capitis dolore, vel alio quamvis levissimo morbo concussam ab incunabilis ad ipsam senectutem conservasset. Ingravescente enim aetate nullam virium deiectionem sentiens, animi et corporis senectutem adventantem vix animadvertit, ut lectiones publicas non minori constantia quam fide ad extremum vitae terminum continuare ipsi licuerit. Binis lectionibus sub initium autumnalis tempestatis auditoribus suis, quae ad indolem et causas quartanae febris pernoscendas referebantur, suppeditaverat. plura ad curationem eiusdem morbi pertinentia cum iisdem proxima luce communicaturus. Ecce vero eodem die qui aequinoctialem praecedebat, hoc ipsum malum, cui profligando peridonea medicamenta auditoribus propositurus erat, optimi Medici corpus non sine praesentissimo vitae discrimine corripuit. Quamvis enim primos quartanae huius impetus naturae bonitate non difficulter sustineret, qua tamen erat in Deum pietate. in culnera servatoris Jesu reclinatus, efficacissimum Divinae gratiae sigillum, quod in facie Ecclesiae et coetu inspectantis populi sumere non licebat, die 19. mensis proxime elapsi digna devotione domi accepit. Tum vero sequentes paroxysmi. ut vocant, vehementiores optimi Senis vires debilitare coeperunt, ut, cum simplex illa in duplicem, imo post paucissimos dies in triplicem qaartanam degeneraret, neminem prudentem quis exitus futurus esset facile lateret. Equidem medicamenta, quae Medicus vix falli solitus propinabat, hunc sortiebantur effectum, ut remissiores impetus febriles spem facere viderentur, aegrotautem, si non penitus convalesceret, vitam tamen aliquanto longius producturum, donec die mensis huius septimo summa morbi violentia omnem spem vitae aegroto pariter et Medico eriperet. Advocato itaque verbi divini Ministro, pro cunctis per universum vitae cursum praestitis beneficiis Creotori gratiis actis, animam ad libertatem properantem Servatori Christo derotis precibus commendavit. Factum tamen fuit, ut proximo biduo nullo febrili insultu defatigatus spem pristinam recuperaret, quam nox decimum mensis huius diem praecedens omnem suffocavit. Hora'' | |||
Aktuelle Version vom 14. Dezember 2012, 16:31 Uhr
| GenWiki - Digitale Bibliothek | |
|---|---|
| Tappensches Familienbuch (1889) | |
| Inhalt | |
| <<<Vorherige Seite [092] |
Nächste Seite>>> [094] |
| Datei:Familienbuch-Tappen.djvu | |
| Hilfe zur Nutzung von DjVu-Dateien | |
| Texterfassung: unkorrigiert | |
| Dieser Text wurde noch nicht korrekturgelesen und kann somit Fehler enthalten.
| |
commune quasi oraculum. Talem quippe se praestitit ubique, qui nemini nocere, omnibus prodesse, et de singulis consilio et opera optime mereri cuperet. Profecto incredibilem, quae in ipso erat, morum suavitatem, et insignem prudentiam, qua non minus quam doctrina praestabat, civitati huic in arduis et periculosissimis belli temporibus toties profuisse, quoties hostiles exercitus vicinos agros depopulantes oppido huic direptiones et incendia minitabantur, nobiscum fatebuntur, quotquot inter cives grati praeteritorum officiorum memoriam non prorsus deposuerunt. Verum plura sunt, quae non Julia solum nostra, sed, si verum fateri velit, universa haec civitas in desideratissimo Doctore Tappio amisit, quam ut iustum eorum catalogum hic vobis exhibere queamus. Eminebat inter eximias dotes singularis animi candor, quem, quotquot nostrum pluribus annis familiariter cum ipso versari propius et interuis virum norerunt, unanimiter laudant et venerantur, Rara haec est, eoque magis in Sene nostro veneranda virtus, hoc potissimum aevo, quo maxima pars mortalium sub persona civilis prudentiae frontem aperit, mentem tegit, non absimilis vitro, quod margaritarum splendorem non raro exactissime imitatur. Tali animo noster Collega non erat, atque exinde, cum plures mali esse soleant, hominum iras et odia non infrequenter experiebatur, quae tamen omnia masculo, cordato et gravi pectore contemnere, et solo contemtu pessimos seculi mores vindicare solebat.
Sed ad lectulum properamus, in quo decretoriam horam expectavit. Inter plurimas, quibus benignum Numen ipsum cumulaverat, felicitatis partes potissimam reputabat, quod corporis valetudinem firmam, integram, nec ullo unquam vel capitis dolore, vel alio quamvis levissimo morbo concussam ab incunabilis ad ipsam senectutem conservasset. Ingravescente enim aetate nullam virium deiectionem sentiens, animi et corporis senectutem adventantem vix animadvertit, ut lectiones publicas non minori constantia quam fide ad extremum vitae terminum continuare ipsi licuerit. Binis lectionibus sub initium autumnalis tempestatis auditoribus suis, quae ad indolem et causas quartanae febris pernoscendas referebantur, suppeditaverat. plura ad curationem eiusdem morbi pertinentia cum iisdem proxima luce communicaturus. Ecce vero eodem die qui aequinoctialem praecedebat, hoc ipsum malum, cui profligando peridonea medicamenta auditoribus propositurus erat, optimi Medici corpus non sine praesentissimo vitae discrimine corripuit. Quamvis enim primos quartanae huius impetus naturae bonitate non difficulter sustineret, qua tamen erat in Deum pietate. in culnera servatoris Jesu reclinatus, efficacissimum Divinae gratiae sigillum, quod in facie Ecclesiae et coetu inspectantis populi sumere non licebat, die 19. mensis proxime elapsi digna devotione domi accepit. Tum vero sequentes paroxysmi. ut vocant, vehementiores optimi Senis vires debilitare coeperunt, ut, cum simplex illa in duplicem, imo post paucissimos dies in triplicem qaartanam degeneraret, neminem prudentem quis exitus futurus esset facile lateret. Equidem medicamenta, quae Medicus vix falli solitus propinabat, hunc sortiebantur effectum, ut remissiores impetus febriles spem facere viderentur, aegrotautem, si non penitus convalesceret, vitam tamen aliquanto longius producturum, donec die mensis huius septimo summa morbi violentia omnem spem vitae aegroto pariter et Medico eriperet. Advocato itaque verbi divini Ministro, pro cunctis per universum vitae cursum praestitis beneficiis Creotori gratiis actis, animam ad libertatem properantem Servatori Christo derotis precibus commendavit. Factum tamen fuit, ut proximo biduo nullo febrili insultu defatigatus spem pristinam recuperaret, quam nox decimum mensis huius diem praecedens omnem suffocavit. Hora